Hiç çocukluğunuzdan kalma bir eşya görüp, onun içinizde yarattığı hoşluğu hissettiniz mi? Ben geçen gün çocukken kullandığımız bir minder kılıfını gördüm ve çok duygulandım. Alıp çerçeveletip evin baş köşesine duvara asmak istedim. Bu nedenledir ki kızımın oyuncaklarını zaman oldukça fotoğraflamak istiyorum.
Kızımın yapbozlarını bir çantada toplamak istemiştim. Her zaman elinin altında bulundurmayıp ara ara çıkarıp oynayıp kaldırıyoruz. Yine bu eğlenceli saatlerden birinde şükür aklıma geldi ve bir kısmını çekme fırsatı yakaladım. Bunlar oyun hamuru hayatımıza girene kadar en gözde oyuncaklarımızdı. Belki ilerde benim gibi hatırlar, görünce mutlu olur...
Bu saat ilk yapbozumuz çok severdi oynamayı, sayıları onunla öğrendi. Alırken amacım aslında saati öğretmekti ama o zamana kadar saklayamadım ve kısmet sayıları öğrenmeye oldu. Maalesef eksik parçalarımız var ne de olsa 3-4 yıllık bir oyuncak ve 3 ev değiştirdi taşınmalar sayesinde...
Bu da yine kayıp parçalardan anlaşıldığı üzere en eskilerden...
Bu yapbozun da ortasındaki kısmı babamız bizim fotomuzu yapıştırarak değiştirmişti. Beklediğimizden daha dayanıklı oldu.
Küçükken legolarla oynamayı da seviyordu, ama bu ufak parçalı orjinal legoyu pek sevmedi. Koca koca parçalılarla daha güzel oynadı.
Çocuklar için en güzel oyuncaklarla bile yarışacak bir şey varsa o da ev eşyalarıdır. Bizimki de bir şemsiyeye asla hayır diyemez...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder