Osmaniye'nin son günlerini gezmediğimiz yerleri görerek değetlendiriyoruz. Yayla bir senedir planlarımızda vardı. Yolunun kötü; çok virajlı ve dik olduğunu söylemişlerdi, az bile söylemişler... Tepeye çıkıncaya dek tersimiz döndü dersem yeridir.
Neyse ki buz gibiydi şehirdeki kavurucu sıcağa inat yağmur, sis ve soğuğuyla gönlümüzü fethetti. Önce nerede olduğumuzu anlamadık bir yerleşim merkezi aradık sonra yolda ağaç toplayan bir çifte sorduk; meğer daha yolumuz varmış tırmanışa devam...
Sonunda daracık sokağıyla çeşit çeşit meyve sebzeli manavları ve afım başı rastladığımız pide fırınlarıyla dolu çarşısına, merkezine ulaştık. Oturacak bir mekan bulduk ve meşhur zorkun tavası siparişini söyledik. Zorkun tava bir buçuk iki saatte yapıldığından vazgeçtik ve lahmacun, pide siparişi verdik. Çok bakımsız bir mekan olduğundan beklentimiz düşüktü ancak lezzeti bizi önyargımızdan dolayı utandırdı.
Yemek sonradı şenlik tepe diye bir yer olduğunu öğrendik ve oraya ilerledik. Boş, kimsesiz ve bakımsız bir luna park adına hiç yaraşmayacak bir ıssızlıkta bizi bekliyordu.
Çocuklar eskimiş, kırık- dökük, tozlu oyuncaklarla hiçbir kusurunu görmeden sonuna kadar eğlendi...
Meşhur yayla çileği ve yayla kirazları alındı. Kozalak toplandı esen buz gibi rüzgarla uçurtma uçuruldu.
Sonra on beş derece daha sıcak merkeze aynı yoldan kıvrıla sallana dönüldü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder