Bir hastalık daha gelip çatmıştı. Gribin kapıdan kovsak bacadan giren o bitmek bilmez yorucu savaşı daha beterlerinden esirgesin dilekleriyle azıcık yumuşuyordu.
Öksürükten uyayamayan kuzucuğuma en son blörfümü de yapıp "bak biz doktoruz ve bu ilacı sana veriyoruz içmen lazım" dedim.Ağlamaktan zaten yeterince boğuk iken daha da kabalaşmış sesi "ben sadece anne baba olmanızı istiyorum. Ben de çocuk olayım..." demez mi...Sonuç: ilacı içiremedik.
Bir gün de sabah uyanmış "anne ağzımda bir delik var" deyip duruyor. Ağzında ufak bir yara, artık ısırmış mı bilemedim ama iki gün o deliğin olduğunu söyledik durduk. Hatta her şeyi ona bağlar olduk. Televizyon kapanınca ağlayıp, yemek yememek için ağlayıp, hatta parkta kalmak için ağlayıp ama ağzımda delik var demesi çok komikti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder