Önce filmini izlediğimden güzelim kitabın heyecanını yaşayamadım. Bir kez daha Zülfü Livaneli' ye hayran kaldım. Yine farklı bir tarz, farklı bir roman...
Hani oyuncular vardır; farklı rolleri oynamayı severler, hep kötü adam veya hep köylü kızı olarak oynamak istemezler, bu çeşitliliğin onların sanatına ayrı bir profesyonellik kattığını düşünürler ya; bu da öyle bir hayranlık işte: Hep aynı kitabı yazmamak. Bazen bu duruma şarkı sözü yazarlarında rastlamaz mıyız? Dinlediğimiz bir parçanın Serdar Ortaç şarkısı veya Yıldız Tilbe parçası olduğunu tahmin etmez miyiz?
İşte ben hep polisiye, hep aynı tarz yazan yazarlardan pek haz etmiyorum. Okumuyor muyum? Okuyorum. Ama farklı tarzlarda yazıp yelpazesini geniş tutanlara ayrı bir hayranım...
Her zamanki gibi duyguları ve olayları aktarmada filmin ne kadar yetersiz kaldığını ve kitabın gücünü anladım.
Mutluğun gerçeğe en yakın, akıllara en yatkın hallerini okudum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder